Mind full of blogging
Mindful met je baby
Al 8 maanden hoor ik opeens bij een nieuwe club, de club van moeders! Vantevoren had ik geen flauw idee hoe het is om moeder te zijn. Na de bevalling ben je het opeens, met alle bijbehorende gevoelens in meer of mindere intensiteit, afhankelijk van dat enorme hormonale feestje dat je er gratis bijkrijgt. Trots, blij, somber, euforisch, chagrijnig, vrolijk, melancholisch, onzeker, bezorgd. Alles is bij mij voorbij gekomen en dat doet het nog steeds. Als ik zo eens terugkijk op de eerste maanden, kan ik wel met trots zeggen dat het best goed gaat met dat moederen. Er kruipt een heerlijk mensje, Saar, rond met 4 tanden, dat brabbelt, de wereld ontdekt en kan grommen als ze haar zin niet krijgt. De gebroken nachten, eerste snotneus, krampjes, huiluurtjes, flesweigering, tepelkloven, luieruitslag etc, die gaan we vol goede moed te lijf. Ode aan het zeer frequente (nachtelijke) app contact met andere jonge moeders die ook worstelen, zonder had ik dit nooit gekund geloof ik. Tot nu toe komen we er altijd wel uit. Een grotere worsteling voor mij is het herontdekken van mijzelf, als mens, wat blijft er naast het moeder zijn nog over en waar richt ik mijn prioriteiten op?
Shit, ik kan niet zomaar meer alles doen. Mijn vrijheid is weg. Zomaar even spontaan iets drinken, ergens blijven slapen of de trein pakken omdat je zin hebt in iets anders. Dat is wie ik ben, spontane plannen, flexibel en gaan! Of is dat wie ik was? Als ik het niet meer allemaal kan doen, betekent dat dan dat ik niet meer die persoon ben? Vragen die me de afgelopen maanden bezighouden. Gelukkig is er door de komst van Saar ook een soort natuurlijke schifting van dingen die wel en niet belangrijk zijn en komen veel dingen in een meer realistisch daglicht te staan. Maar er zijn ook een heleboel dingen die ik wel graag zou willen doen en waar ik nu niet aan toekom. De grote zoektocht is begonnen; hoe richt ik alles in? Het zet alles op scherp en ik word gedwongen keuzes te maken, of ze worden automatisch voor me gemaakt. Na een fijn verlof, moest ik toen ook nog gaan werken. Sindsdien is het stress niveau bij mij regelmatig hoger dan gewenst. Als je het mij vraagt zou ik zo nog een tijdje fulltime moeder willen zijn, maar die luxe is er helaas niet. Dus dan maar buffelen. “Buffelen? Heb ik helemaal geen zin in!” Ik doe mijn best een relaxte modus in het moederen, werken en socializen te vinden. Blijkt vaak best lastig. Ik had me bijvoorbeeld zo voorgenomen niet te werken op mijn mama-dagen, en toch betrap ik mezelf soms op ‘nog even een mailtje’ terwijl Saar naast me zit te kirren of te knabbelen op een stukje cracker. En ze is inmiddels geobsedeerd door het zwarte scherm dat af en toe oplicht en waar ze dan haar eigen kopje op ziet of iets anders leuks ziet bewegen. Terwijl ik nog zo had bedacht: Geen telefoon in bijzijn van Saar! Gefaald dus. En zo schieten er regelmatig allerlei gedachten door mijn hoofd. Had ik maar…, wat als…, hoe zou ik….? Kortom, het is een intense zoektocht wat het moederschap teweeg brengt.
En toch brengt het me naast stress ook veel rust. Vooral de momenten met Saar samen zijn vaak heel mindful. Als er verder even niets hoeft, alleen maar kijken en luisteren naar dat kleine mensje. Meer mindful kan ik het niet maken. En wandelen, eindeloos wandelen, omdat we daar samen heel blij van worden. En het cliché is waar: happy baby, happy mommy. En andersom!