Mind full of blogging
Van dertigersdilemma tot mindfulnesstrainer (deel 3)
“Jij hebt toch die training mindfulness gevolgd, ben je dan niet altijd zen?”
Het is drie jaar geleden en mijn vader ziet me tijdens een bezoekje aan de ouders als een gek door huis razen. Ik ben mijn sleutels kwijt en moet echt weg, omdat ik die dag nog twee andere afspraken heb. Het resultaat is een grote puinhoop, alles wordt van zijn plek gehaald.
“En dat volplannen heb je van mij, dat doe ik al mijn hele leven en ben ik nooit afgeleerd”, lacht mijn vader.
“Lekker motiverend. Bedankt pap!” roep ik terwijl ik de kussens van de bank gooi om te kijken wat eronder ligt. “Ja, ik heb ze!”
Ik heb inderdaad een training mindfulness gevolgd, maar soms is het nog steeds totale chaos. Ook na een training mindfulness, blijf je nog gewoon een mens.
In de jaren na de training heb ik de vaardigheden beetje bij beetje leren toepassen. Eerst lukte dat vooral op positieve momenten. Dit resulteerde in meer intens genieten. Pas later lukt het me om ook in moeilijke situaties meer mindful te zijn. Bijvoorbeeld als ik dingen af moest zeggen. Voor iemand met een sterk FOMO-gevoel (Fear Of Missing Out) was dat erg moeilijk. Ik kon inmiddels aan mezelf uitleggen dat ik dingen anders aan wilde pakken. Maar dan heb je nog de rest van de wereld. Wat zou die er wel niet van denken? Waar ik mezelf over het algemeen hoorde roepen dat ik wel mee uit zou gaan of af kon spreken, wilde ik van eeuwige ja-knikker naar af en toe de nee-schudder. En dan willen mensen uitleg. “Hoezo nee? Dat is toch gezellig”. Ook al vragen ze niet eens om uitleg, ik geef het ze er gratis bij. Hakkelend en stotend, want zomaar nee zeggen kan toch eigenlijk niet? Toegeven dat niet alles altijd goed gaat, dat niet alles lukt, je kwetsbaar opstellen. Doodeng. En zoals soms dingen op zijn plek vallen, was dat bij mij tijdens het luisteren naar de Ted talk van Brene Brown: The power of vulnerability. Zij vindt dat kwetsbaar zijn vraagt om lef en kracht. Dit hielp mij om wat milder naar mijzelf te zijn.
De afgelopen jaren zie ik om me heen steeds meer stress en burn-out verschijnselen. Mensen worstelen met hoge eisen stellen aan zichzelf, piekeren en lichamelijke klachten. Mijn idee dat mindfulness goed zou zijn voor iedereen, wordt steeds sterker. Het is leuk om te merken dat het steeds bekender wordt en dat meer mensen ermee bezig zijn. Maar ik hoor om me heen geluiden als: “oja, mindfulness, dan pieker je nooit meer” of “mindfulness wil ik doen zodat mijn hoofd helemaal leeg wordt.” Dat is niet waar, en ik kan het weten. Mindfulness is niet iets dat je ‘even doet’. Ik heb er heel wat uurtjes energie in gestoken. Het mediteren en anders met gebeurtenissen omgaan gaat niet vanzelf. Je hebt er een training en veel oefening voor nodig. Ik kan dat wel roepen, maar het is nog leuker om het aan mensen over te dragen en door te geven, bedacht ik me. En dan op basis van de wetenschappelijk onderbouwde mindfulness programma’s MBCT en MBSR. Vriendin Nienke dacht er net zo over en we besluiten om de opleiding tot mindfulnesstrainer te gaan volgen in Den Haag.
Fast Forward. Het is eind 2015, Nienke en ik zijn inmiddels trainers en ons bedrijf Vink&Baan mindfulness is in volle gang. De opleiding heeft alleen maar voor meer enthousiasme gezorgd en ik geloof steeds sterker dat mindfulness een goede manier kan zijn om met gebeurtenissen in het leven om te gaan. We organiseren sneak previews op fijne plekken in de stad en de eerste training is vol en gestart. Het is leuk om te merken dat zoveel mensen interesse hebben in mindfulness. En dat de meeste mensen ook zien dat mindfulness meer is dan ‘een snelle oplossing’.
Missie geslaagd? Deels. Ik ben mindfulness trainer en heb een eigen bedrijf. Hierdoor kan ik de vaardigheden overdragen aan anderen in de hoop dat iedereen er op zijn eigen manier wat aan heeft om meer in contact te zijn met zichzelf en het nu. Ik heb in de afgelopen jaren de vaardigheden van mindfulness eigen gemaakt, ben in staat om keuzes te maken die goed voor mij zijn en kan meer vanuit mijn gevoel leven. Maar mijn valkuilen zijn er nog steeds. Afgelopen week nog. Ik had mijn week weer vakkundig volgepland, er kon werkelijk niets meer bij. Het verschil met vroeger is dat ik er nu om kan lachen als ik mezelf weer zie gaan, ik voor alles bewust heb gekozen en de week erna is de agenda stralend wit en leeg. Dan is er ruimte voor niksen, bijkomen en wellicht spontane plannen. Op deze manier kan ik toch af en toe alles tot de nok toe volplannen, want dat zit nou eenmaal in mijn aard. En bij deze een welgemeende: “Bedankt pap.”