Mind full of blogging
Mindful Moving
Op zoek naar een nieuw huis. Waar in januari 2016 de huizenzoektocht begon met frisse energie, is rond maart de moed me al in de schoenen gezonken en voel ik me in mei genoodzaakt voor eeuwig te blijven wonen in het te kleine, warme, oude appartement waar niet al onze spullen in passen. Maanden van bezichtigingen met 30 anderen gelijkgestemden en de nodige overbiedingen waar ons budget nog lang niet in de buurt komt, volgen. De tegenzin om op Funda te kijken is inmiddels omgeslagen naar het vermijden van dit hele medium, maar dan opeens zijn er geen andere kapers op de kust, zijn we er op tijd bij en is een huis van ons! Het is wel een krot, maar het is van ons.
“Ja, mam, we hebben een huis!, Nee, we kunnen er niet meteen in. Het is nogal vervallen en oud. Eigenlijk meer een krot dan een huis, maar het gaat echt heel mooi worden. Nee, het gaat echt wel lukken. Echt waar!” Na jarenlang verhuizen van studentenkamer (met muizen) naar andere kamer (met hippies) naar een antikraak huis dat zo scheef stond dat je naar beneden kon rollen in de woonkamer, hoopte mijn moeder nu op mijn 33e toch wel een keer op een ‘normaal’ huis. Maar nee, ik kies voor een klushuis. Zes maanden lang slopen, klussen, verven, inrichten. Enerzijds heel leuk en leerzaam – nooit gedacht dat slopen en klussen zo lekker kon zijn -, anderzijds een periode van keuzes, stress en slapeloze nachten. Midden in de nacht wakker schrikken van de vele dingen die nog moeten gebeuren of toch dat zeurende zinnetje van mijn moeder “San, zou je dit nou wel doen?” Werken, verbouwen, verhuizen en je vrienden blijven zien, alles moet toch gewoon door kunnen gaan? Ik loop over van to-do lijstjes en in het hier en nu leven is soms ver te zoeken. In drukke tijden kom ik er vaak achter dat ik veel van mezelf verwacht en weinig andere dingen laat. Door de reactie van anderen (hoe doe je zoveel dingen in een week San?) ga ik bij mezelf te rade; ga ik over mijn grenzen heen en hoe ver rijken die grenzen bij mij eigenlijk? Soms kom ik er dan achter dat ik toch wel erg moe ben, maar er is zit ook een leuke kant aan al die drukte. Het geeft een kick en ik krijg er energie van.
Je kent het wel, die periodes in je leven dat er veel grote dingen tegelijk gebeuren. Het kan dan juist heel lekker zijn om op de geluksmomentjes en adrenaline door te gaan en te genieten. Dit kan ook prima, het gaat er vooral om dat je hierin bewust je keuzes maakt en jezelf ruimte geeft om op een ander moment weer rust te nemen. Om te voorkomen dat je te lang op de ‘sneltrein’ door blijft stomen, moeten er ook momenten van ontspanning tegenover staan. Als ik nu terugkijk had ik mezelf in die periode best een stapje terug kunnen gunnen.
Hier is inmiddels het grote genieten begonnen. Tijd voor ontspannen en inrichten. Als ik me dan zit te bedenken dat ik mijn doel heb bereikt met het bouwen van dit grote-mensen-huis, droom ik soms stiekem alweer over een nieuw klushuis. Want dat slopen, wat was dat lekker!