Mind full of blogging
Ik ben wat aan het drinken met een vriendin voor mijn verjaardag en kletsen over de verhuisplannen voor dit jaar. “San, wat voor huis zoek je eigenlijk?”
“Nou, nu eerst nog een appartement-achtig-iets in de stad en dan over een paar jaar een ‘grote-mensen-huis’ met een puntdak en een tuin”, zeg ik tevreden. Ik heb mijn droombeeld al helemaal paraat.
Een verbaasde blik met ietwat medelijden is de respons.
“Wat is er?” vraag ik voorzichtig.
“San! Schat, sorry om het je te moeten melden, maar je bent al een groot mens!” lacht de vriendin hardop.
“Oja, haha”, lach ik een beetje met haar mee, terwijl we nog maar een keer proosten op mijn 32e verjaardag. Dat ik me van binnen nog vaak een twintiger voel, komt écht niet meer overeen met de feiten.
Later die week zit ik bij een concert van Stef Bos. Kado van mijn grote zus voor diezelfde 32e verjaardag. Een stukje jeugdsentiment. Onze slaapkamers waren vroeger erg gehorig, dus ik kan bijna alle nummers van de jeugdheld van mijn zus meezingen. Hij begint met de bekende ‘Is dit nu later’. Een lekkere meezinger als je even helemaal niet meer zo goed weet waar je mee bezig bent en het ‘grote-mensen-leven’wat tegen lijkt te vallen. Hij vertelt dat hoe ouder hij wordt, hoe meer hij leeft in het nu. En dat later er eigenlijk niet meer zoveel toe doet. Ik bedenk me dat ik inderdaad midden in het ‘later’ sta met mijn 32 jaar en die gedachte is eigenlijk best heel leuk. Want een groot mens zijn betekent lekker doen wat je zelf wilt, je niet meer zo (heel) veel aantrekken van wat anderen vinden en bijvoorbeeld een huis naar je wensen gaan zoeken.
Nu is toen later. Veel is anders gelopen dan ik vroeger had gedacht, maar het bevalt me heel goed. En dat is dan weer leuk om in het nu bij stil te staan. Dat ik me afgelopen weekend even misrekende over mijn leeftijd (“Onee! Tien jaar geleden was ik natuurlijk geen 12 jaar..”) maakt helemaal niet uit! Het houdt me jong in mijn hoofd zullen we maar zeggen.