Mind full of blogging
De berggeit
Nog een paar maandjes wachten, dan mag mijn meest geliefde kledingstuk weer uit de kast! Hij kostte me een rib uit mijn lijf, maar laat me nooit in de steek… mijn afritsbroek. Ik weet het, bij het horen van het woord afritsbroek komen tegelijkertijd de oordelen. “Nee San, een afritsbroek kan ECHT niet. Nee, ook niet als het een Fjällräven is”, beweert een vriendin met afkeurende blik. Het oordeel van mijn vriendin kan mij niets schelen, ik ben nu eenmaal een berggeit en daar hoort een afritsbroek bij. Een niet oordelende houding is één van de basisvaardigheden van mindfulness. In het dagelijks leven is dat vaak nog een hele uitdaging, zelfs in de bergen!
Op huttentocht. Al 25 jaar een traditie in de familie, een week lang lopen met als enig doel de volgende berghut bereiken. Een week lang van de radar. Naast de rust, de stilte, de inspanning, de gezelligheid en de natuur, is er altijd weer die bergmode. Dan denk je dat je een week lang niet na hoeft te denken of je er een beetje leuk bijloopt. Nee hoor. In de bergen gaat het keihard door. Vergelijken welk materiaal je hebt, hoe ‘lichtgewicht’ je bent en even checken of iemand een Fjällräven-, Northface-, of Mammutaanhanger is. En dan betrap ik mezelf erop dat ik denk te weten met wat voor iemand ik te maken heb aan de hand van een merk. Oordelen dus. Dan is het weer tijd om me bezig te houden met waarvoor ik in de bergen ben, namelijk de rustgevende en meditatieve werking van het lopen en de berglucht.
Vorig jaar heb ik mijn persoonlijk record bereikt. Na een lange tocht met handen, voeten, steigijzers en touwen stond ik op 3300 meter hoogte. Eindelijk boven schreeuwde ik breed lachend een oerkreet door mijn tranen heen. Gehaald! Lachend, omdat ik heel blij en trots was en huilend, omdat het stiekem ook best spannend was. Me stevig vastklampend aan het kruis stond ik daar toch één van de hoogste hoogtepunten van mijn leven te hebben. Na een aantal minuten euforie kwam pas het besef: ik moet ook nog naar beneden! Al die glibberstukken en afgronden in de ogen kijken. Dat leek me in eerste instantie onmogelijk, de angst schoot in mijn hoofd en in mijn benen. Om elke piekergedachte over ‘van de berg vallen’, ‘in een gletsjer spleet glippen’ en ‘spaghetti-benen’ de kop in te drukken, heb ik elke stap geteld, benoemd, bekeken en gevoeld. Ik heb denk ik nog nooit zó lang een bezigheid zó mindful aangepakt. Volledig bewust van elke stap die ik zette, was er geen ruimte voor gepieker en stond ik uiteindelijk weer beneden. Je zou zelf eens kunnen proberen om een loop- of wandelmeditatie te doen. Er zijn geen bergen voor nodig, het gaat vooral om de intentie om met bewuste aandacht te lopen. Hierbij een aantal tips:
1. Neem een rustige plek om je loop- of wandelmeditatie te doen (muziek uit, telefoon op stil).
2. Adem een paar keer zo aandachtig mogelijk naar je buik (eventueel met je ogen dicht om even om te schakelen).
3. Kom met je voeten stevig op de grond staan.
4. Ontspan de rest van je lichaam zoveel mogelijk, laat schouders, armen en handen hangen (even alles loschudden, zo kom je makkelijker uit je hoofd).
5. Probeer bij het lopen zoveel mogelijk met je aandacht te gaan naar het lopen; de bewegingen, de aanrakingen met de grond en ook sensaties van bijvoorbeeld wind als je buiten loopt.
6. Laat gedachten zoveel mogelijk voorbijgaan en breng je aandacht steeds terug naar het lopen.
7. Je kan een lang stuk lopen of heen en weer in je huis, net zo lang als jij wilt.
8. Rond het af door in stilstand met aandacht naar je buik te ademen en ga weer verder met je dag. Veel plezier!
Thuis denk ik in drukke tijden vaak terug aan al die bergen, die daar gewoon staan, wat er ook gebeurt en blijven waar ze zijn. Sterk en roerloos. Dat geeft me toch altijd weer een rustgevend gevoel. Ik ga me nu vooral verheugen op de volgende trip. Gelukkig nog genoeg tijd om te overwegen of ik mijn salaris ga investeren in een nieuwe afritsbroek of toch iets anders leuks!