Mind full of blogging
Mindful met je baby
Al 8 maanden hoor ik opeens bij een nieuwe club, de club van moeders! Vantevoren had ik geen flauw idee hoe het is om moeder te zijn. Na de bevalling ben je het opeens, met alle bijbehorende gevoelens in meer of mindere intensiteit, afhankelijk van dat enorme hormonale feestje dat je er gratis bijkrijgt. Trots, blij, somber, euforisch, chagrijnig, vrolijk, melancholisch, onzeker, bezorgd. Alles is bij mij voorbij gekomen en dat doet het nog steeds. Als ik zo eens terugkijk op de eerste maanden, kan ik wel met trots zeggen dat het best goed gaat met dat moederen. Er kruipt een heerlijk mensje, Saar, rond met 4 tanden, dat brabbelt, de wereld ontdekt en kan grommen als ze haar zin niet krijgt. De gebroken nachten, eerste snotneus, krampjes, huiluurtjes, flesweigering, tepelkloven, luieruitslag etc, die gaan we vol goede moed te lijf. Ode aan het zeer frequente (nachtelijke) app contact met andere jonge moeders die ook worstelen, zonder had ik dit nooit gekund geloof ik. Tot nu toe komen we er altijd wel uit. Een grotere worsteling voor mij is het herontdekken van mijzelf, als mens, wat blijft er naast het moeder zijn nog over en waar richt ik mijn prioriteiten op?
Shit, ik kan niet zomaar meer alles doen. Mijn vrijheid is weg. Zomaar even spontaan iets drinken, ergens blijven slapen of de trein pakken omdat je zin hebt in iets anders. Dat is wie ik ben, spontane plannen, flexibel en gaan! Of is dat wie ik was? Als ik het niet meer allemaal kan doen, betekent dat dan dat ik niet meer die persoon ben? Vragen die me de afgelopen maanden bezighouden. Gelukkig is er door de komst van Saar ook een soort natuurlijke schifting van dingen die wel en niet belangrijk zijn en komen veel dingen in een meer realistisch daglicht te staan. Maar er zijn ook een heleboel dingen die ik wel graag zou willen doen en waar ik nu niet aan toekom. De grote zoektocht is begonnen; hoe richt ik alles in? Het zet alles op scherp en ik word gedwongen keuzes te maken, of ze worden automatisch voor me gemaakt. Na een fijn verlof, moest ik toen ook nog gaan werken. Sindsdien is het stress niveau bij mij regelmatig hoger dan gewenst. Als je het mij vraagt zou ik zo nog een tijdje fulltime moeder willen zijn, maar die luxe is er helaas niet. Dus dan maar buffelen. “Buffelen? Heb ik helemaal geen zin in!” Ik doe mijn best een relaxte modus in het moederen, werken en socializen te vinden. Blijkt vaak best lastig. Ik had me bijvoorbeeld zo voorgenomen niet te werken op mijn mama-dagen, en toch betrap ik mezelf soms op ‘nog even een mailtje’ terwijl Saar naast me zit te kirren of te knabbelen op een stukje cracker. En ze is inmiddels geobsedeerd door het zwarte scherm dat af en toe oplicht en waar ze dan haar eigen kopje op ziet of iets anders leuks ziet bewegen. Terwijl ik nog zo had bedacht: Geen telefoon in bijzijn van Saar! Gefaald dus. En zo schieten er regelmatig allerlei gedachten door mijn hoofd. Had ik maar…, wat als…, hoe zou ik….? Kortom, het is een intense zoektocht wat het moederschap teweeg brengt.
En toch brengt het me naast stress ook veel rust. Vooral de momenten met Saar samen zijn vaak heel mindful. Als er verder even niets hoeft, alleen maar kijken en luisteren naar dat kleine mensje. Meer mindful kan ik het niet maken. En wandelen, eindeloos wandelen, omdat we daar samen heel blij van worden. En het cliché is waar: happy baby, happy mommy. En andersom!
Mindful Moving
Op zoek naar een nieuw huis. Waar in januari 2016 de huizenzoektocht begon met frisse energie, is rond maart de moed me al in de schoenen gezonken en voel ik me in mei genoodzaakt voor eeuwig te blijven wonen in het te kleine, warme, oude appartement waar niet al onze spullen in passen. Maanden van bezichtigingen met 30 anderen gelijkgestemden en de nodige overbiedingen waar ons budget nog lang niet in de buurt komt, volgen. De tegenzin om op Funda te kijken is inmiddels omgeslagen naar het vermijden van dit hele medium, maar dan opeens zijn er geen andere kapers op de kust, zijn we er op tijd bij en is een huis van ons! Het is wel een krot, maar het is van ons.
“Ja, mam, we hebben een huis!, Nee, we kunnen er niet meteen in. Het is nogal vervallen en oud. Eigenlijk meer een krot dan een huis, maar het gaat echt heel mooi worden. Nee, het gaat echt wel lukken. Echt waar!” Na jarenlang verhuizen van studentenkamer (met muizen) naar andere kamer (met hippies) naar een antikraak huis dat zo scheef stond dat je naar beneden kon rollen in de woonkamer, hoopte mijn moeder nu op mijn 33e toch wel een keer op een ‘normaal’ huis. Maar nee, ik kies voor een klushuis. Zes maanden lang slopen, klussen, verven, inrichten. Enerzijds heel leuk en leerzaam – nooit gedacht dat slopen en klussen zo lekker kon zijn -, anderzijds een periode van keuzes, stress en slapeloze nachten. Midden in de nacht wakker schrikken van de vele dingen die nog moeten gebeuren of toch dat zeurende zinnetje van mijn moeder “San, zou je dit nou wel doen?” Werken, verbouwen, verhuizen en je vrienden blijven zien, alles moet toch gewoon door kunnen gaan? Ik loop over van to-do lijstjes en in het hier en nu leven is soms ver te zoeken. In drukke tijden kom ik er vaak achter dat ik veel van mezelf verwacht en weinig andere dingen laat. Door de reactie van anderen (hoe doe je zoveel dingen in een week San?) ga ik bij mezelf te rade; ga ik over mijn grenzen heen en hoe ver rijken die grenzen bij mij eigenlijk? Soms kom ik er dan achter dat ik toch wel erg moe ben, maar er is zit ook een leuke kant aan al die drukte. Het geeft een kick en ik krijg er energie van.
Je kent het wel, die periodes in je leven dat er veel grote dingen tegelijk gebeuren. Het kan dan juist heel lekker zijn om op de geluksmomentjes en adrenaline door te gaan en te genieten. Dit kan ook prima, het gaat er vooral om dat je hierin bewust je keuzes maakt en jezelf ruimte geeft om op een ander moment weer rust te nemen. Om te voorkomen dat je te lang op de ‘sneltrein’ door blijft stomen, moeten er ook momenten van ontspanning tegenover staan. Als ik nu terugkijk had ik mezelf in die periode best een stapje terug kunnen gunnen.
Hier is inmiddels het grote genieten begonnen. Tijd voor ontspannen en inrichten. Als ik me dan zit te bedenken dat ik mijn doel heb bereikt met het bouwen van dit grote-mensen-huis, droom ik soms stiekem alweer over een nieuw klushuis. Want dat slopen, wat was dat lekker!
Bye Bye Smartphone (deel 3)
Vijf weken na de smartphone-loze maand heb ik eindelijk de tijd genomen om het laatste blogje hierover te schrijven. Blijkbaar had ik er een stilteweekend voor nodig om dit te doen. Want dat is wat ik dit weekend heb gedaan, stil zijn. Een weekend lang met tien onbekenden in een huis om samen te mediteren, eten, wandelen en verder vooral met jezelf te zijn.
De afgelopen weken zijn langs me heen gevlogen, ik heb me mee laten sleuren in de pre-zomervakantie-drukte en riep tegen iedereen dat het stilteweekend eraan kwam. “Dat wordt mijn tijd!” Toen het eenmaal zover was, drukte ik toch met lichte zenuwen op de bel. Hoe zullen de mensen zijn en verwachten ze iets van me? Direct vanaf binnenkomst was het een zee van rust, vriendelijkheid en stilte. Het is niet letterlijk een stiltehuis, want over praktische dingen wordt gepraat. Maar veel meer dan “Mag ik de kaas van jou?” en “Kan ik nog meedoen aan de stiltewandeling?” heb ik dit weekend niet gezegd. Hoe fijn is dat! Nu kan ik me voorstellen dat dit niet voor iedereen lekker in de oren klinkt. Tijdens de mindfulness training is het voor de meeste mensen in het begin lastig om te mediteren en worden ze er onrustig van. Dit komt vaak omdat je geconfronteerd wordt met je eigen gedachten en je eigen innerlijke (kritische) stem. En die stoppen we het liefste ver weg. Dit weekend heeft voor mij wederom bevestigd, stilte in jezelf vinden is te trainen. Door te mediteren en vertrouwd te raken met je eigen gedachten, ook die stomme gedachten. Dan wordt het steeds minder eng om stil zijn. En je hebt altijd een keuze, met je gedachten meegaan of ze voorbij laten gaan. Elke keer weer opnieuw. Want wat zijn die krengen toch hardnekkig!
Ik kan stilte wel waarderen. Te vaak nog laat ik me meeslepen door drukte en chaos (die ik vaak zelf creëer) en de smartphone speelt daar een grote rol in. Terugdenkend was die maand zonder apps lekker rustig. Al zit ik nu veel minder op mijn telefoon, het blijft zoeken naar de balans. Dit weekend lukte dat heel goed in de natuur, zonder telefoon en zonder praten. Nu weer de uitdaging om dit vast te houden in het stadse leven!
Als je ook worstelt met het gebruik van je telefoon, hierbij wat tips die mij helpen:
- De laatste tijd vergeet ik steeds vaker ‘per ongeluk’ mijn telefoon mee te nemen, als je hem niet bij je hebt, kom je ook niet in de verleiding!
- Al je meldingen uitzetten (mail/whatsapp/instagram) en een paar momenten per dag checken
- Facebook en messenger van je telefoon afhalen en op je laptop checken
- Koop af en toe een krant of check 1 keer per dag een nieuwsapp
- Post sturen in plaats van een whatsapp of mail
- En tot slot de groepsapps. Alleen erin blijven als je er blij van wordt en anders zo gauw mogelijk afmelden!
Succes!
Bye Bye Smartphone (deel 2)
Ik moet eerst wat bekennen. De oude Nokia, daar had ik geen oplader meer van, dus ben overgegaan op plan B. Ik gebruik de Iphone, maar dan zonder alle social media apps, in mijn geval: Mail, Nu.nl, Instagram, Facebook, Messenger en Whatsapp. Het beginscherm is een vakantie foto met een app om te bellen, smsen en de klok voor mijn wekker.
Day 22 – De tussenstand
Aantal verstuurde smsjes: 73 (gemiddeld 3 per dag)
Aantal keer gezondigd: 2 keer mail en 3 keer facebook bekeken op de telefoon in plaats van op de laptop
Aantal keer FOMO (Fear Of Missing Out): 3 keer
Aantal gelezen boeken: 2,5
Aantal ontvangen poststukjes: 6 (zo leuk!)
De eerste dagen ligt de telefoon nog vrolijk op mijn bureau en betrap ik mezelf erop dat ik ongeveer drie keer per uur op de ronde knop druk. Een automatisme om te checken of er nog wat binnen is gekomen. De meeste keren is er niets… he-le-maal niets. Fuck, zo’n maand gaat echt heel lang duren, bedenk ik me in lichte paniek. Blijkbaar ben ik zo gewend om de hele dag door te whatsappen dat het een gevoel van afkicken is. Na een paar dagen ebt de snak naar whats appjes een beetje weg. Het is ergens best lekker nu ik geen meldingen van mails, berichtjes, nieuws binnenkrijg (en er dus wat mee moet) en niet over van alles en nog wat aan het whatsappen ben. Maar er zijn zeker ook momenten van FOMO…
Het is een maandagmiddag, 30 graden en het ultieme weer om met een groep vrienden te bbq-en in het park. Onrust begint te kriebelen: Iedereen heeft nu vast met elkaar afgesproken via de groepsapp, shit, ze vergeten natuurlijk mij een berichtje te sturen! De onrust begint om te slaan in hardnekkige FOMO gedachten: Ik ga gewoon whatsapp er weer opzetten, ik hou dit niet een maand vol, ik mis alles! Ik besluit dat als ik uit de auto stap het er gewoon weer op ga zetten. Maar als ik klaar ben met mijn autoritje is dat hele FOMO gevoel alweer verdwenen. Ik ga alvast naar het strand waar ik later die avond heb afgesproken. De eerste neiging die ik heb als ik op het strand lig geïnstalleerd met een corona en een boekje is een foto maken… en dan natuurlijk te versturen. Maar dat kan dus niet.
Het valt me op dat er zoveel impulsen zijn om wat met de telefoon te doen; foto maken, even wat checken, even wat laten zien, berichtje sturen. En als het kan, dan doen we het ook. Maar als het niet kan, dan is die impuls net zo snel weer verdwenen. En eigenlijk heb ik er tot nu toe nog niet veel aan gemist. Nog 10 dagen App-loos door het leven. Begin juni ben ik bij jullie terug met conclusie en tips!
Bye Bye Smartphone
“Daar gaat ie dan! 3, 2, 1…” roept mijn vriend met mijn telefoon in zijn handen.
“Nee wacht even, nog één appje sturen!”schreeuw ik alsof mijn leven ervan afhangt, terwijl ik hem uit zijn handen gris.
Maar één berichtje later is het dan toch echt 1 mei, de maand dat ik het zonder Smart Phone ga doen. Doei Instagram, WhatsApp eraf en see you later Facebook! Ik heb er geloof ik nu al spijt van. Waarom doe ik dit ook alweer?
Oja, ik doe dit omdat ik mijn telefoon soms meer aandacht geef dan mijn vrienden, ik automatisch naar dat ding grijp en opeens een half uur van mijn dag kwijt ben en omdat ik benieuwd ben of ik het kan. Om mijn eigen gedrag eens onder de loep te nemen doe ik de test van het artikel ‘Slaaf van je Smartphone’. De uitkomst: Gefeliciteerd! Jij bent gezond verslaafd aan social media! Moet ik hier blij mee zijn? vraag ik me af. Gezond verslaafd, bestaat dat? Eens even kijken, wat doe ik allemaal met dat ding. Ik check mijn apps op de meest bizarre plekken. Bijvoorbeeld op de wc (Ja, hij is er ook al eens ingevallen en nee, daar heb ik niet van geleerd), als het stoplicht op rood staat of als ik wakker word kan ik net zo goed meteen even Instagram en Facebook checken en waarom ook niet meteen die mail versturen. De rest van de dag komt er van alles binnen en licht het rode bolletje bij de mail en whatsapp vrolijk op. En dan, ja dan MOET ik er wat mee, want ik ben nieuwsgierig en dan MOET ik natuurlijk wat terugsturen. Als ik er goed bij nadenk, vind ik het eigenlijk niet echt gezond, en werkt het inderdaad een klein beetje verslavend. Net alsof ik niet even 14 seconden kan wachten voor een stoplicht of me nog eens lekker om kan draaien in plaats van alle nieuwsfeiten al voorbij zien komen op een nuchtere maag. En één ding is in ieder geval zeker; zoveel op mijn telefoon is sowieso niet mindful! Ik heb al eens een poging gedaan de facebook-app van mijn telefoon te halen, maar via de browser zat ik dan toch opeens weer een uurtje te scrollen. Het moet rigoreuzer. Weg met al die apps!
Wat als iedereen me vergeet en ik alles mis wat deze maand gaat gebeuren en ik nergens meer word uitgenodigd? spookt het door mijn hoofd. Maar ik duw het FOMO-gevoel aan de kant en ben eigenlijk wel benieuwd hoe het is, of ik tijd overhoud en wat ik dan ga doen. En gelukkig doe ik het niet helemaal alleen (lees het blog whoopdiedo), zij pakt het zelfs nog rigoreuzer aan. Dus daar ga ik. Met een wat verhoogde hartslag gaat alles uit. Maar niet nadat ik al mijn vrienden even heb laten weten dat ik wel bereikbaar blijf per sms, telefoon en post… Binnenkort een tussenstand van deze maand!
Nu is toen later
Ik ben wat aan het drinken met een vriendin voor mijn verjaardag en kletsen over de verhuisplannen voor dit jaar. “San, wat voor huis zoek je eigenlijk?”
“Nou, nu eerst nog een appartement-achtig-iets in de stad en dan over een paar jaar een ‘grote-mensen-huis’ met een puntdak en een tuin”, zeg ik tevreden. Ik heb mijn droombeeld al helemaal paraat.
Een verbaasde blik met ietwat medelijden is de respons.
“Wat is er?” vraag ik voorzichtig.
“San! Schat, sorry om het je te moeten melden, maar je bent al een groot mens!” lacht de vriendin hardop.
“Oja, haha”, lach ik een beetje met haar mee, terwijl we nog maar een keer proosten op mijn 32e verjaardag. Dat ik me van binnen nog vaak een twintiger voel, komt écht niet meer overeen met de feiten.
Later die week zit ik bij een concert van Stef Bos. Kado van mijn grote zus voor diezelfde 32e verjaardag. Een stukje jeugdsentiment. Onze slaapkamers waren vroeger erg gehorig, dus ik kan bijna alle nummers van de jeugdheld van mijn zus meezingen. Hij begint met de bekende ‘Is dit nu later’. Een lekkere meezinger als je even helemaal niet meer zo goed weet waar je mee bezig bent en het ‘grote-mensen-leven’wat tegen lijkt te vallen. Hij vertelt dat hoe ouder hij wordt, hoe meer hij leeft in het nu. En dat later er eigenlijk niet meer zoveel toe doet. Ik bedenk me dat ik inderdaad midden in het ‘later’ sta met mijn 32 jaar en die gedachte is eigenlijk best heel leuk. Want een groot mens zijn betekent lekker doen wat je zelf wilt, je niet meer zo (heel) veel aantrekken van wat anderen vinden en bijvoorbeeld een huis naar je wensen gaan zoeken.
Nu is toen later. Veel is anders gelopen dan ik vroeger had gedacht, maar het bevalt me heel goed. En dat is dan weer leuk om in het nu bij stil te staan. Dat ik me afgelopen weekend even misrekende over mijn leeftijd (“Onee! Tien jaar geleden was ik natuurlijk geen 12 jaar..”) maakt helemaal niet uit! Het houdt me jong in mijn hoofd zullen we maar zeggen.
De berggeit
Nog een paar maandjes wachten, dan mag mijn meest geliefde kledingstuk weer uit de kast! Hij kostte me een rib uit mijn lijf, maar laat me nooit in de steek… mijn afritsbroek. Ik weet het, bij het horen van het woord afritsbroek komen tegelijkertijd de oordelen. “Nee San, een afritsbroek kan ECHT niet. Nee, ook niet als het een Fjällräven is”, beweert een vriendin met afkeurende blik. Het oordeel van mijn vriendin kan mij niets schelen, ik ben nu eenmaal een berggeit en daar hoort een afritsbroek bij. Een niet oordelende houding is één van de basisvaardigheden van mindfulness. In het dagelijks leven is dat vaak nog een hele uitdaging, zelfs in de bergen!
Op huttentocht. Al 25 jaar een traditie in de familie, een week lang lopen met als enig doel de volgende berghut bereiken. Een week lang van de radar. Naast de rust, de stilte, de inspanning, de gezelligheid en de natuur, is er altijd weer die bergmode. Dan denk je dat je een week lang niet na hoeft te denken of je er een beetje leuk bijloopt. Nee hoor. In de bergen gaat het keihard door. Vergelijken welk materiaal je hebt, hoe ‘lichtgewicht’ je bent en even checken of iemand een Fjällräven-, Northface-, of Mammutaanhanger is. En dan betrap ik mezelf erop dat ik denk te weten met wat voor iemand ik te maken heb aan de hand van een merk. Oordelen dus. Dan is het weer tijd om me bezig te houden met waarvoor ik in de bergen ben, namelijk de rustgevende en meditatieve werking van het lopen en de berglucht.
Vorig jaar heb ik mijn persoonlijk record bereikt. Na een lange tocht met handen, voeten, steigijzers en touwen stond ik op 3300 meter hoogte. Eindelijk boven schreeuwde ik breed lachend een oerkreet door mijn tranen heen. Gehaald! Lachend, omdat ik heel blij en trots was en huilend, omdat het stiekem ook best spannend was. Me stevig vastklampend aan het kruis stond ik daar toch één van de hoogste hoogtepunten van mijn leven te hebben. Na een aantal minuten euforie kwam pas het besef: ik moet ook nog naar beneden! Al die glibberstukken en afgronden in de ogen kijken. Dat leek me in eerste instantie onmogelijk, de angst schoot in mijn hoofd en in mijn benen. Om elke piekergedachte over ‘van de berg vallen’, ‘in een gletsjer spleet glippen’ en ‘spaghetti-benen’ de kop in te drukken, heb ik elke stap geteld, benoemd, bekeken en gevoeld. Ik heb denk ik nog nooit zó lang een bezigheid zó mindful aangepakt. Volledig bewust van elke stap die ik zette, was er geen ruimte voor gepieker en stond ik uiteindelijk weer beneden. Je zou zelf eens kunnen proberen om een loop- of wandelmeditatie te doen. Er zijn geen bergen voor nodig, het gaat vooral om de intentie om met bewuste aandacht te lopen. Hierbij een aantal tips:
1. Neem een rustige plek om je loop- of wandelmeditatie te doen (muziek uit, telefoon op stil).
2. Adem een paar keer zo aandachtig mogelijk naar je buik (eventueel met je ogen dicht om even om te schakelen).
3. Kom met je voeten stevig op de grond staan.
4. Ontspan de rest van je lichaam zoveel mogelijk, laat schouders, armen en handen hangen (even alles loschudden, zo kom je makkelijker uit je hoofd).
5. Probeer bij het lopen zoveel mogelijk met je aandacht te gaan naar het lopen; de bewegingen, de aanrakingen met de grond en ook sensaties van bijvoorbeeld wind als je buiten loopt.
6. Laat gedachten zoveel mogelijk voorbijgaan en breng je aandacht steeds terug naar het lopen.
7. Je kan een lang stuk lopen of heen en weer in je huis, net zo lang als jij wilt.
8. Rond het af door in stilstand met aandacht naar je buik te ademen en ga weer verder met je dag. Veel plezier!
Thuis denk ik in drukke tijden vaak terug aan al die bergen, die daar gewoon staan, wat er ook gebeurt en blijven waar ze zijn. Sterk en roerloos. Dat geeft me toch altijd weer een rustgevend gevoel. Ik ga me nu vooral verheugen op de volgende trip. Gelukkig nog genoeg tijd om te overwegen of ik mijn salaris ga investeren in een nieuwe afritsbroek of toch iets anders leuks!
Hello Stress!
Elke week een kerstpakket! Wat wil een mens nog meer? Twee jaar geleden ontdekte ik Hello Fresh: wekelijks een doos vol lekkers om mee te koken. Niet meer nadenken over wat je moet eten, geen boodschappen doen na werk en steeds weer die verrassing wat er nu weer in zou zitten. Voor mij duidelijk minder stress, maar het kan ook anders uitpakken, zo bleek vorige week.
Ik ben uit eten met compagnon Baan als twee vrienden toevallig langslopen.
“Hoi! Eten jullie mee? We hebben nog niet besteld.”
Vriend 1: “Jaaa, leuk!…. Onee, shit, ik heb nog twee Hello Fresh maaltijden liggen en ben het hele weekend van huis, dus moet het nu opeten. Super jammer!”
Vriend 2: “Balen! Ik ook! Heb jij die biefstukreepjes al op? Die zijn echt lekker, nu moet ik nog die vegetarische, echt geen zin in.”
“Ok, nou doei, eet smakelijk dan maar… ofzo.”
De vrienden druipen beteuterd af en wij verbazen ons nog een paar minuutjes door over dit voorval. Onder onze neus verandert het ont-stress concept Hello Fresh opeens in Hello Stress! Het zet me aan het denken hoe ik omga met stress in deze drukke maand.
In de training mindfulness zijn we over de helft en het thema stress staat volop op de agenda. In de drukste maand van het jaar worden de deelnemers uitgedaagd om te onderzoeken hoe zij zelf op stress reageren. Ze oefenen door mediteren stil te staan bij het moment, bij wat ze ervaren en eventueel een meer bewuste keuze te maken. Er zijn genoeg uitdagingen in december zie ik om me heen. “Wat ga jij met kerst doen en met oud & nieuw?” De meest gestelde én meest gevreesde vragen van deze maand. Frustraties over de verplichte familiebezoeken, beteuterde singles, mensen die geweldige plannen hebben en treurige berichten over eenzame ouderen komen voorbij. Ook bij mij worden de dagen vanzelf gevuld. En ik ontkom er niet aan dat ik op het laatste moment mijn kerstcadeaus nog moet kopen, ik nog snel een kerstkapsel scoor bij Dyehard en op zoek ga naar iets glitterigs om aan te doen. Bezweet loop ik door de binnenstad. In principe had ik alles goed ingepland, als niet half Rotterdam ook op dat moment had bedacht kerstcadeaus te kopen. Mijn plan loopt niet zoals ik wil, ik kom in tijdnood en mijn irritatie stijgt bij elke rij die ik voor de kassa zie staan. Als blijkt dat een cadeau niet meer op voorraad is en ik bijna letterlijk ontplof in mijn veel te dikke winterjas, gaat er een alarmbel af. Dit is het moment dat alle signalen in mij schreeuwen: STOP! Mijn stress niveau is bereikt en dit is het moment dat ik een drie-minuten-ademruimte toepas. Voor mindfulness beoefenaars een bekende term en ik pas hem regelmatig toe. Voor mij betekent het een moment de balans opmaken, een pauzemoment nemen en van daaruit een bewuste keuze maken. Het bestaat uit de volgende drie stappen:
Stap 1. Neem een moment om bewust je aandacht te richten op het nu. Wat ervaar je op dit moment? Wat merk je aan je lichaam? En aan gedachten en gevoelens? Je maakt even de balans op, dit is wat er is.
Stap 2. Vervolgens richt je je aandacht op je ademhaling waar jij die het beste voelt. En je volgt een aantal ademhalingen met aandacht.
Stap 3. Tot slot breid je je aandacht uit van je adem naar je lichaam als geheel, je houding en je gezichtsuitdrukking. Daarna neem je deze bewustwording mee naar het moment daarna.
Het is duidelijk; mijn lichaam is gespannen, ik zweet als een otter en ik kan even niet meer bedenken wat er nou zo leuk was aan kerst. Ik kies ervoor om weg te gaan uit deze hel en te gaan genieten van de leuke dingen die horen bij deze maand. Oliebollen eten, ongegeneerd meezingen met Mariah Carey en teveel glühwein drinken. Herkenbaar? Misschien kan je het ook eens proberen en ondanks de drukte tijd nemen om de balans op te maken en vooral te genieten van de gezelligheden van december. En voor nu: Merry everything and a happy always!
Van dertigersdilemma tot mindfulnesstrainer (deel 3)
“Jij hebt toch die training mindfulness gevolgd, ben je dan niet altijd zen?”
Het is drie jaar geleden en mijn vader ziet me tijdens een bezoekje aan de ouders als een gek door huis razen. Ik ben mijn sleutels kwijt en moet echt weg, omdat ik die dag nog twee andere afspraken heb. Het resultaat is een grote puinhoop, alles wordt van zijn plek gehaald.
“En dat volplannen heb je van mij, dat doe ik al mijn hele leven en ben ik nooit afgeleerd”, lacht mijn vader.
“Lekker motiverend. Bedankt pap!” roep ik terwijl ik de kussens van de bank gooi om te kijken wat eronder ligt. “Ja, ik heb ze!”
Ik heb inderdaad een training mindfulness gevolgd, maar soms is het nog steeds totale chaos. Ook na een training mindfulness, blijf je nog gewoon een mens.
In de jaren na de training heb ik de vaardigheden beetje bij beetje leren toepassen. Eerst lukte dat vooral op positieve momenten. Dit resulteerde in meer intens genieten. Pas later lukt het me om ook in moeilijke situaties meer mindful te zijn. Bijvoorbeeld als ik dingen af moest zeggen. Voor iemand met een sterk FOMO-gevoel (Fear Of Missing Out) was dat erg moeilijk. Ik kon inmiddels aan mezelf uitleggen dat ik dingen anders aan wilde pakken. Maar dan heb je nog de rest van de wereld. Wat zou die er wel niet van denken? Waar ik mezelf over het algemeen hoorde roepen dat ik wel mee uit zou gaan of af kon spreken, wilde ik van eeuwige ja-knikker naar af en toe de nee-schudder. En dan willen mensen uitleg. “Hoezo nee? Dat is toch gezellig”. Ook al vragen ze niet eens om uitleg, ik geef het ze er gratis bij. Hakkelend en stotend, want zomaar nee zeggen kan toch eigenlijk niet? Toegeven dat niet alles altijd goed gaat, dat niet alles lukt, je kwetsbaar opstellen. Doodeng. En zoals soms dingen op zijn plek vallen, was dat bij mij tijdens het luisteren naar de Ted talk van Brene Brown: The power of vulnerability. Zij vindt dat kwetsbaar zijn vraagt om lef en kracht. Dit hielp mij om wat milder naar mijzelf te zijn.
De afgelopen jaren zie ik om me heen steeds meer stress en burn-out verschijnselen. Mensen worstelen met hoge eisen stellen aan zichzelf, piekeren en lichamelijke klachten. Mijn idee dat mindfulness goed zou zijn voor iedereen, wordt steeds sterker. Het is leuk om te merken dat het steeds bekender wordt en dat meer mensen ermee bezig zijn. Maar ik hoor om me heen geluiden als: “oja, mindfulness, dan pieker je nooit meer” of “mindfulness wil ik doen zodat mijn hoofd helemaal leeg wordt.” Dat is niet waar, en ik kan het weten. Mindfulness is niet iets dat je ‘even doet’. Ik heb er heel wat uurtjes energie in gestoken. Het mediteren en anders met gebeurtenissen omgaan gaat niet vanzelf. Je hebt er een training en veel oefening voor nodig. Ik kan dat wel roepen, maar het is nog leuker om het aan mensen over te dragen en door te geven, bedacht ik me. En dan op basis van de wetenschappelijk onderbouwde mindfulness programma’s MBCT en MBSR. Vriendin Nienke dacht er net zo over en we besluiten om de opleiding tot mindfulnesstrainer te gaan volgen in Den Haag.
Fast Forward. Het is eind 2015, Nienke en ik zijn inmiddels trainers en ons bedrijf Vink&Baan mindfulness is in volle gang. De opleiding heeft alleen maar voor meer enthousiasme gezorgd en ik geloof steeds sterker dat mindfulness een goede manier kan zijn om met gebeurtenissen in het leven om te gaan. We organiseren sneak previews op fijne plekken in de stad en de eerste training is vol en gestart. Het is leuk om te merken dat zoveel mensen interesse hebben in mindfulness. En dat de meeste mensen ook zien dat mindfulness meer is dan ‘een snelle oplossing’.
Missie geslaagd? Deels. Ik ben mindfulness trainer en heb een eigen bedrijf. Hierdoor kan ik de vaardigheden overdragen aan anderen in de hoop dat iedereen er op zijn eigen manier wat aan heeft om meer in contact te zijn met zichzelf en het nu. Ik heb in de afgelopen jaren de vaardigheden van mindfulness eigen gemaakt en ben in staat om keuzes te maken in mijn eigen belang en meer vanuit mijn gevoel te leven. Maar mijn valkuilen zijn er nog steeds. Afgelopen week nog. Ik had mijn week weer vakkundig volgepland, er kon werkelijk niets meer bij. Het verschil met vroeger is dat ik er nu om kan lachen als ik mezelf weer zie gaan, ik voor alles bewust heb gekozen en de week erna is de agenda stralend wit en leeg. Dan is er ruimte voor niksen, bijkomen en wellicht spontane plannen. Op deze manier kan ik toch af en toe alles tot de nok toe volplannen, want dat zit nou eenmaal in mijn aard. En bij deze een welgemeende: “Bedankt pap.”
Van dertigersdilemma tot mindfulnesstrainer (deel 2)
Het is een koude winterdag. Ik loop met een kater naar mijn eerste bijeenkomst van de training mindfulness. Typerend. Welk normaal functionerend mens gaat de hele nacht staan dansen, terwijl ze de volgende dag naar een training gaat die mogelijk het begin gaat zijn van een andere manier van leven? foetert mijn kritische ik op volle kracht. Maar ik heb toch ook nog niet geleerd hoe ik het anders kan doen? Wordt er (te) zachtjes tegenin gebracht. De discussie in mijn hoofd neemt niet bepaald in volume af. Ik stamp vol goede moed door naar de bijeenkomst, want dit is nou precies waar ik vanaf wil. Uit dat hoofd!
De eerste bijeenkomst is in volle gang en er wordt uitgelegd dat je bij mindfulness meditatieoefeningen doet door aandacht te richten op verschillende focuspunten. Bijvoorbeeld op je lichaam, geluiden of gedachten. Mijn associatie met meditatie is wierook, ohm-geluiden en zweverigheid. Niks van dit alles blijkt waar. Nouja, niks? Ik zit in kleermakerszit, tussen acht anderen in een kring terwijl de trainster op zachte toon uitleg geeft. Ik ontkom er niet aan dat de term ‘zweverig’ een aantal keer voorbij dwarrelt. Ik word ondertussen nieuwsgierig waar we onze aandacht bij de eerste meditatie op moeten richten. Het blijkt een rozijn! Terwijl elke vezel in mijn katerige lijf snakt naar eieren met spek en een frikandel speciaal, wordt er van me gevraagd om mijn aandacht een kwartier lang, geen grap, op een rozijn te richten.
“Er ligt nu een voorwerp op je hand dat je kent, maar probeer het te onderzoeken alsof je het voor het eerst ziet”, instrueert de juf.
Terwijl ik mijn best doe om een neutraal gezicht te trekken, kijk ik zo aandachtig mogelijk naar de rozijn – onee, pardon, ‘het voorwerp’- in mijn hand terwijl ik denk: Even serieus, wát is hier het nut van?!
“En gebruik niet alleen je ogen, maar probeer ook andere zintuigen in te zetten”, instrueert ze vrolijk door.
Ik zie een groepsgenoot het voorwerp naar haar oor brengen. Kom op! Wat denk je zelf, dat dat ding opeens tegen je gaat praten?!
Ik begin me af te vragen of dat mindfulness wel wat voor me is. Maar zo volgzaam als ik ben doe ik mee met de opdracht, terwijl ik mijn sceptische gedachten probeer te negeren. Waar het om gaat is dat ik mijn onderzoekende houding train en opmerk wat er bij mij gebeurt op dit moment. En, geloof het of niet, er gebeurt werkelijk heel veel. Door één zo’n klein ding. Hoe dichter ik het naar mijn mond breng, hoe heviger ik begin te kwijlen (gelukkig binnensmonds) en als we hem dan uiteindelijk na 10 minuten door mogen bijten… BAM! Wat een smaak! Wow! Dat zag ik niet aankomen. Ik neem me voor om op de terugweg te zondigen en met dezelfde aandacht een hamburger naar binnen te werken, dat wordt een hemelse smaakexplosie. Door deze ervaring word ik nieuwsgierig naar de rest van de training.
De eerste bijeenkomst zit erop en ik ben positief verrast. Naast de rozijn hebben we ook nog een meditatie gedaan waarbij we de aandacht op ons lichaam richten. Het programma is gevarieerd door de meditaties, het nabespreken en er is huiswerk, daar kan ik praktisch wat mee. Dat huiswerk blijkt in de praktijk het zwaardere werk, elke dag thuis oefenen. Ja hoor.. moet ik dus mijn dag nog voller gaan plannen, maar daar wilde ik juist vanaf! Door deze oefeningen krijg ik alleen maar meer stress, dat kan toch niet de bedoeling zijn? In eerste instantie leef ik door in mijn volle agenda en schiet de oefening er regelmatig bij in. Ik ga wel elke week trouw naar de training. Door de meditatieoefeningen train ik om met bewuste aandacht te onderzoeken wat er op verschillende momenten bij mij of om mij heen gebeurt.
Als ik een keer mijn meditatie huiswerk ben vergeten en dit in de groep toegeef met gemopper op mijzelf, hoor ik de juf zeggen dat vergeten bij het leven hoort en dat het goed is dat ik het opmerk. Ik kijk haar wat glazig aan als ze op die manier reageert. In de eerste weken denk ik bij haar reacties vooral: ja ja, dit is wel een heel lieve reactie, daar leer ik niets van. Maar ik ga haar milde reacties steeds meer waarderen. En hoe vaker zij op die manier reageert, hoe beter het mij lukt om minder streng te zijn voor mezelf. De weken verstrijken en hoe meer ik naar mijzelf en mijn gedrag kijk, hoe duidelijker mijn valkuilen worden en hoe meer ik het idee krijg dat ik er wat grip op heb.
Opeens is het week acht, de laatste bijeenkomst. Maar ik zit er net lekker in! Ik luister meer naar mezelf, merk beter op wat mijn lichaam aangeeft en de volume knop van de kritische stem staat soms wat zachter… moet ik het nu alleen doen? Ja, met alle nieuwe inzichten en vaardigheden heb ik genoeg in mijn rugzak om verder te gaan. En, zo heb ik altijd geleerd, inzicht is de eerste stap tot verandering. Er is geen excuus om niet verder te oefenen met mindful zijn, want mindfulness kan je in alle omstandigheden toepassen, zelfs met een kater!
Volgende week kan je in het laatste deel van deze serie lezen hoe ik mindfulness trainer word.
Van dertigersdilemma tot mindfulnesstrainer (deel 1)
“Je hebt het dertigersdilemma.”
“Echt niet, ik ben pas 26, nog lang geen 30 dus.”
“Maar je voldoet precies aan de criteria, wat zijn je klachten ook alweer?”
“Nou, ik heb eigenlijk de hele tijd een opgejaagd gevoel, twijfel aan alles en voornamelijk aan mezelf en weet ook echt niet meer welke keuzes ik moet maken.”
“Ja hoor, duidelijk, een dertigersdilemma.”
Daar zit ik dan. Het is 2010, ik ben 26 jaar en volgens een vriendin heb ik een dertigersdilemma. Lekker dan. Ik pak het gelijknamige boek van Nienke Wijnandts erbij en meteen al op de eerste bladzijde is het alsof het over mij gaat. De grote levensvragen staan voor me uitgeschreven en ik heb geen idee wat ik ermee aan moet. Dit is dus het begin van echt volwassen worden. Mijn lijf schreeuwt aan alle kanten: “Kappen!” Hoofdpijn, gespannen schouders en zo’n continue weeïg gevoel in mijn buik, de signalen zijn vrij duidelijk.
Ik kijk mezelf recht in de ogen en realiseer me dat ik pas op de plaats moet gaan maken. En waar doe je dat? Bij je ouders op de Veluwe.
“Mam, ik weet het echt even allemaal niet meer.”
“Schat, kom maar lekker hierheen, dan zorg ik voor je.”
Normaal vind ik het zo irritant als ze dat zegt, maar nu wil ik niets anders horen. Dat weekend is het begin van een reis van zelfontwikkeling, grote keuzes en kwetsbaarheid. Dat weekend besluit ik dat ik meer uit mijn gevoel wil leren leven, in plaats van uit mijn hoofd. Ik ben niet vies van naar mezelf kijken, genoeg moeten doen op de studie MWD en orthopedagogiek. Maar ik wil niet alleen maar praten en denken, dat doe ik al zoveel.
Het stond toen nog niet op elke straathoek aangeprezen, toch kwam ik terecht bij mindfulness. Het leek me wel wat. Spannend, maar het sprak me aan. In het hier en nu zijn, met bewuste aandacht en een milde, niet oordelende houding. Drie van de belangrijkste vaardigheden die je traint bij mindfulness, zo las ik op de website.
Leren om in het hier en nu te zijn. Wat klonk dat me heerlijk in de oren. Ik was vooral bezig met plannen. Ik kan mezelf een organisatorisch wonder noemen, want het kon altijd voller. “Tuurlijk kan ik je nog even helpen met verhuizen, maar ik heb maar 1,5 uur, want daarna heb ik echt beloofd om bij mijn ouders langs te gaan en daarna dus nog naar die verjaardag weetjewel.” Bewuste aandacht. Ik sta bekend om mijn geluksmomentjes. Misschien herken je het, zo’n warme kriebel die door je buik schiet op een moment dat alles klopt. En dan het liefst even jubelen, hardop. Dus die bewuste aandacht kende ik wel. Behalve bij moeilijke momenten, daar rende ik het liefst keihard voor weg. Die stapelden zich lekker ergens op, te wachten tot ik er eens tijd voor zou gaan nemen. En een milde, niet oordelende houding. Is dat mogelijk? vroeg ik mezelf af. Die interne criticus die komt altijd wel echt heel erg geloofwaardig over. En ik ben het er vaak ook wel mee eens, dat het beter of meer kan. Maar ik wilde het anders aan gaan pakken en niets doen heeft ook geen zin. Even diep ademhalen, één druk op de enterknop en ik stond op status aangemeld. Vol goede moed ging ik naar de eerste training.
Nieuwsgierig naar hoe ik van een mindfulness cursist een mindfulness trainer ben geworden? Lees volgende week verder.
Mind full of blogging
I admit it wasn’t the plan, to sleep during the bodyscan.
But then that voice so tender, I had no choice but to surrender.
-Apology (to Ferris Urbanowski)-
“Niet in slaap vallen, niet in slaap vallen!” schreeuwt een stem in mijn hoofd. Ik lig op een zacht matje op de grond onder een lekkere, warme deken. Een rustgevende stem vertelt mij dat ik aandacht op mijn linkerteen moet richten. Maar ik ben alleen maar bezig om de slaapschokjes tegen te houden, want straks lig ik daar te snurken en wat zal de rest dan wel niet van me denken… De bodyscan. Mijn eerste kennismaking met mindfulness.
Veelvuldig piekeren en altijd meer moeten van mezelf was zes jaar geleden de aanleiding dat ik aan de training mindfulness begon. Ik wilde leren meer vanuit mijn gevoel te leven. Na de eerste frustrerende bodyscan (“Dit lukt dus ook al niet”) heb ik veel geoefend en wie had dat gedacht? Inmiddels ben ik zelfs opgeleid tot trainer. De mindfulness-lost-al-je-problemen-op hype, daar doe ik niet aan mee. Wel vind ik mindfulness een mooie manier om met gebeurtenissen in het leven om te gaan, zowel in mijn privé leven als in mijn werk als orthopedagoog.
In mijn blogs kun je lezen hoe ik mindfulness toepas in mijn dagelijks leven en hoe dit soms totaal mislukt. Hoe blijf ik met milde aandacht in het hier en nu als ik op werk een to-do-lijst van 53 punten heb of hoe moet ik kijken zonder oordeel als net die irritante cassière mijn pot augurken laat vallen terwijl ik haast heb? Grote kans dat je wel wat herkent in mijn verhalen of wat kan hebben aan mijn tips.
Nog steeds val ik wel eens in slaap tijdens de bodyscan, maar inmiddels kan ik daar anders naar kijken. Het liefste met een knipoog.