Mind full of blogging

Van dertigersdilemma tot mindfulnesstrainer (deel 2)

Het is een koude winterdag. Ik loop met een kater naar mijn eerste bijeenkomst van de training mindfulness. Typerend. Welk normaal functionerend mens gaat de hele nacht staan dansen, terwijl ze de volgende dag naar een training gaat die mogelijk het begin gaat zijn van een andere manier van leven? foetert mijn kritische ik op volle kracht.  Maar ik heb toch ook nog niet geleerd hoe ik het anders kan doen? Wordt er (te) zachtjes tegenin gebracht. De discussie in mijn hoofd neemt niet bepaald in volume af. Ik stamp vol goede moed door naar de bijeenkomst, want dit is nou precies waar ik vanaf wil. Uit dat hoofd! (lees in deel 1 van deze trilogie hoe ik bij mindfulness terecht kom)

De eerste bijeenkomst is in volle gang en er wordt uitgelegd dat je bij mindfulness meditatieoefeningen doet door aandacht te richten op verschillende focuspunten. Bijvoorbeeld op je lichaam, geluiden of gedachten. Mijn associatie met meditatie is wierook, ohm-geluiden en zweverigheid. Niks van dit alles blijkt waar. Nouja, niks? Ik zit in kleermakerszit, tussen acht anderen in een kring terwijl de trainster op zachte toon uitleg geeft. Ik ontkom er niet aan dat de term ‘zweverig’ een aantal keer voorbij dwarrelt. Ik word ondertussen nieuwsgierig waar we onze aandacht bij de eerste meditatie op moeten richten. Het blijkt een rozijn! Terwijl elke vezel in mijn katerige lijf snakt naar eieren met spek en een frikandel speciaal, wordt er van me gevraagd om mijn aandacht een kwartier lang, geen grap, op een rozijn te richten.

“Er ligt nu een voorwerp op je hand dat je kent, maar probeer het te onderzoeken alsof je het voor het eerst ziet”, instrueert de juf.
Terwijl ik mijn best doe om een neutraal gezicht te trekken, kijk ik zo aandachtig mogelijk naar de rozijn – onee, pardon, ‘het voorwerp’- in mijn hand terwijl ik denk: Even serieus, wát is hier het nut van?!
“En gebruik niet alleen je ogen, maar probeer ook andere zintuigen in te zetten”, instrueert ze vrolijk door.
Ik zie een groepsgenoot het voorwerp naar haar oor brengen. Kom op! Wat denk je zelf, dat dat ding opeens tegen je gaat praten?!
Ik begin me af te vragen of dat mindfulness wel wat voor me is. Maar zo volgzaam als ik ben doe ik mee met de opdracht, terwijl ik mijn sceptische gedachten probeer te negeren. Waar het om gaat is dat ik mijn onderzoekende houding train en opmerk wat er bij mij gebeurt op dit moment. En, geloof het of niet, er gebeurt werkelijk heel veel. Door één zo’n klein ding. Hoe dichter ik het naar mijn mond breng, hoe heviger ik begin te kwijlen (gelukkig binnensmonds) en als we hem dan uiteindelijk na 10 minuten door mogen bijten… BAM! Wat een smaak! Wow! Dat zag ik niet aankomen. Ik neem me voor om op de terugweg te zondigen en met dezelfde aandacht een hamburger naar binnen te werken, dat wordt een hemelse smaakexplosie. Door deze ervaring word ik nieuwsgierig naar de rest van de training.

De eerste bijeenkomst zit erop en ik ben positief verrast. Naast de rozijn hebben we ook nog een meditatie gedaan waarbij we de aandacht op ons lichaam richten. Het programma is gevarieerd door de meditaties, het nabespreken en er is huiswerk, daar kan ik praktisch wat mee. Dat huiswerk blijkt in de praktijk het zwaardere werk, elke dag thuis oefenen. Ja hoor.. moet ik dus mijn dag nog voller gaan plannen, maar daar wilde ik juist vanaf! Door deze oefeningen krijg ik alleen maar meer stress, dat kan toch niet de bedoeling zijn? In eerste instantie leef ik door in mijn volle agenda en schiet de oefening er regelmatig bij in. Ik ga wel elke week trouw naar de training. Door de meditatieoefeningen train ik om met bewuste aandacht te onderzoeken wat er op verschillende momenten bij mij of om mij heen gebeurt.

Als ik een keer mijn meditatie huiswerk ben vergeten en dit in de groep toegeef met gemopper op mijzelf, hoor ik de juf zeggen dat vergeten bij het leven hoort en dat het goed is dat ik het opmerk. Ik kijk haar wat glazig aan als ze op die manier reageert. In de eerste weken denk ik bij haar reacties vooral: ja ja, dit is wel een heel lieve reactie, daar leer ik niets van. Maar ik ga haar milde reacties steeds meer waarderen. En hoe vaker zij op die manier reageert, hoe beter het mij lukt om minder streng te zijn voor mezelf. De weken verstrijken en hoe meer ik naar mijzelf en mijn gedrag kijk, hoe duidelijker mijn valkuilen worden en hoe meer ik het idee krijg dat ik er wat grip op heb.

Opeens is het week acht, de laatste bijeenkomst. Maar ik zit er net lekker in! Ik luister meer naar mezelf, merk beter op wat mijn lichaam aangeeft en de volume knop van de kritische stem staat soms wat zachter… moet ik het nu alleen doen? Ja, met alle nieuwe inzichten en vaardigheden heb ik genoeg in mijn rugzak om verder te gaan. En, zo heb ik altijd geleerd, inzicht is de eerste stap tot verandering. Er is geen excuus om niet verder te oefenen met mindful zijn, want mindfulness kan je in alle omstandigheden toepassen, zelfs met een kater!

Volgende week kan je in het laatste deel van deze serie lezen hoe ik mindfulness trainer word.